تو را دوست دارم، بدون آن که علتش را بدانم
محبتی که علت داشته باشد،
یا احترام است یا ریا..."
این روزها، واژه هایی که بیشتر از سلام و خداحافظ روزمره،
مورد استفاده قرار میگیرد، واژه های "دوستت دارم" هستند!
راحت و بی دغدغه - بدون آگاهی از تعهد و مسوولیت عاطفی ای
که پشت این دو واژه به ظاهر ساده جا خوش کرده - به مخاطبمان میگوییم دوستت دارم!
بعد از چند قرن زود گذر که برای ما چیزی نیست جز بازیگوشی چند ثانیه روزگار ،
سر کوچک ترین مسائل، هر چه دلمان میخواهد به مخاطبمان میگوییم و میگذاریمش به امان خدا!
به همین سادگی!!! حتی ساده تر از به زبان آوردن واژه های مقدس دوستت دارم!
توجیه مان هم در جای خودش، جالب است و در خور توجه......
دوستت دارم ، سرشار است از تعهد و مسوولیت
و از خود گذشتگی و... و.... و صبوری و... و....
اگر به کسی میگوییم دوستت دارم باید تمام زندگیمان را تقدیمش کنیم.
هیچ کس توی دنیا مجبورمان نکرده که این واژه های مسوولیت آور
را مثل نقل و نبات به زبان بیاوریم!
هیچ کس مجبورمان نکرده تظاهر به مهربانی کنیم.
هیچ کس مجبورمان نکرده خود واقعی مان نباشیم.
خیلی ها را میشناسم - خیلی یعنی یک عالمه دوست و آشنا...-
که یک بار هم این واژه ها را به کار نبرده اند
اما رفتار ها و مهربانی ها و خوبی هایشان ثانیه ثانیه
در گوش من و دیگران طنین می اندازد که:
دوستت دارم.... دوستتان دارم
از امروز با خودمان عهد میکنیم، پیش از گفتن این دو واژه -
که بسیار بسیار استفاده میکنیم همیشه - لحظه ای مکث کنیم و ببینم میتوانیم
از عده مسوولیت بر زبان آوردنشان تمام و کمال بر بیاییم یا نه!
اگر تردید داشتیم در جواب مثبت به این توانستن سعی میکنیم
با رفتارمان احساسمان را نشان بدهیم تا وقتی از عهده تعهدات بعدی اش بربیاییم
و بتوانم بگوییم: دوستت دارم!
