مانسلی هستیم که 

 

بهترین  حرفهای زندگیمان را

 

نگفتیم تایپ کردیم

 

 

 

 

 

 

کاش گاهی مردبودم

 

میشدهروقت تنهام به کوچه بیایم

 

وقدم بزنم تاآنجایی که دلم میخواست

 

ونگران نگاههای مردم نباشم

 

کاش گاهی مردبودم

 

میشدشادی ام را...

 

به کوچه بریزم...

 

باصدای بلندبخندم

 

وهیچ ماشینی

 

برای سوارکردنم ....ترمزنکند

 

کاش..........

 

 

 

 

 

 

 

 

عاشق شدن چیزساده ایست

 

مهم عاشق ماندن است

 

بی انتها

 

 بی زوال

 

تاابد

 

بی منت

 

تقدیم باعشق به کسی که نمیدانم تاکجادوستم خواهدداشت

 

 

 

 

 

 

 

امروز به پايان ميرسد

از فردا برايم چيزي نگو

من نميگويم :

فردا روز ديگريست

فقط ميگويم :

تو روز ديگري هستي

تو فردايي

همان که بايد به خاطرش زنده بمانم

جبران خليل جبران

 

 

 

 

 

 

 

 

 

من شیفته ی میزهای کوچک کافه ای هستم

 

که بهانه نزدیک ترنشستنمان میشود

 

ومن

 

روبه روی تو.... 

 

میتوانم تمام شعرهای ناگفته دنیارایکجابگویم

 

تودرشمال من درجنوب

 

ای کاش دستی این نقشه راازمیانه تاکند

 

ای کاش.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نفس بده

 

که برایت نفس نفس بزنم

 

نفس به جز تونخواهم که برای کس بزنم

 

مارااسیرخودکرده ای دعایی کن

 

که آخرین نفس را

 

پای تودراین قفس بزنم بهترینم

 

 

 

 

 

 

برف نگران ام نمي کند

حصار يخ رنج ام نميدهد

زيرا پايداري مي کنم

گاهي با شعر

و گاهي هم با عشق

که براي گرم شدن

وسيله اي ديگري نيست

جز آنکه دوستت بدارم

نزار قباني

 

 

 

 

 

 

 

ای سراپایت سبز

 

دستهایت را چون خاطره ای سوزان

 

در دستهای عاشق من بگذار

 

و لبانت را چون حسی گرم از هستی

 

به نوازش های لبهای عاشق من بسپار

 

باد ما را با خود خواهد برد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اگر مرا دوست نداشته باشی

دراز می‌کشم و می‌میرم

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است

و نه ناگهان محو شدن

مرگ دوست نداشتن توست

درست آن موقع که باید دوست بداری

رسول یونان

 

 

 

 

 

 

 

نه دوباره‌ای دارم

 

نه همیشه‌ای

 

ادمی  فقیر در اشتیاق دوست داشتن

 

نمی‌دانم کیستی اما

دوستت دارم

من هرگز ندارم

زان رو که متفاوت بوده‌ام

و به نام  عشق همیشه در تغییر

 

اعلام خلوص می‌کنم

دوستت دارم

و خوشبختی را به روی لب‌های تو می‌بوسم

 

اکنون ، بیا هیزم جمع کنیم

 

و آتش را در کوهستان

 

به نظاره بنشینیم

پابلو نرودا

 

 

 

 

 

 تو را دوست دارم، بدون آن که علتش را بدانم

محبتی که علت داشته باشد،

یا احترام است یا ریا..."

این روزها، واژه هایی که بیشتر از سلام و خداحافظ روزمره،

 

مورد استفاده قرار میگیرد، واژه های "دوستت دارم" هستند!

 

 راحت و بی دغدغه - بدون آگاهی از تعهد و مسوولیت عاطفی ای

 

که پشت این دو واژه به ظاهر ساده جا خوش کرده - به مخاطبمان میگوییم دوستت دارم!

بعد از چند قرن زود گذر که برای ما چیزی نیست جز بازیگوشی چند ثانیه روزگار ،

 

سر کوچک ترین مسائل، هر چه دلمان میخواهد به مخاطبمان میگوییم و میگذاریمش به امان خدا!

 

 به همین سادگی!!! حتی ساده تر از به زبان آوردن واژه های مقدس دوستت دارم!

 توجیه مان هم در جای خودش، جالب است و در خور توجه......

 دوستت دارم ، سرشار است از تعهد و مسوولیت

 

و از خود گذشتگی و... و.... و صبوری و... و....

 اگر به کسی میگوییم دوستت دارم باید تمام زندگیمان را تقدیمش کنیم.

 

هیچ کس توی دنیا مجبورمان نکرده که این واژه های مسوولیت آور

 

را مثل نقل و نبات به زبان بیاوریم!

 هیچ کس مجبورمان نکرده تظاهر به مهربانی کنیم.

 هیچ کس مجبورمان نکرده خود واقعی مان نباشیم.

خیلی ها را میشناسم - خیلی یعنی یک عالمه دوست و آشنا...-

 

 که یک بار هم این واژه ها را به کار نبرده اند

 

اما رفتار ها و مهربانی ها و خوبی هایشان ثانیه ثانیه

 

 در گوش من و دیگران طنین می اندازد که:

 

 دوستت دارم.... دوستتان دارم

 از امروز با خودمان عهد میکنیم، پیش از گفتن این دو واژه -

 

که بسیار بسیار استفاده میکنیم همیشه - لحظه ای مکث کنیم و ببینم میتوانیم

 

از عده مسوولیت بر زبان آوردنشان تمام و کمال بر بیاییم یا نه!

 

اگر تردید داشتیم در جواب مثبت به این توانستن سعی میکنیم

 

با رفتارمان احساسمان را نشان بدهیم تا وقتی از عهده تعهدات بعدی اش بربیاییم

 

و بتوانم بگوییم: دوستت دارم!